Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/11

Z za jednych drzwi odzywał się chichot swawolny, z za drugich brzęk talerzy. Kanarek śpiewał w oknie.
 Nareszcie z jadalni wyszła kobieta niemłoda, otyła, o twarzy, wyrażającej wielką dobrotliwość i upodobanie spokoju.
 Powitała serdecznie jednego z chłopców.
 Ten pośpieszył z prezentacją:
 — Mój kolega, prawnik, Józef Reni, pragnie zostać lokatorem szanownej pani.
 — Bardzo mi przyjemnie poznać pana. Tyle dobrego o nim słyszałam. Pan u ciotki dotąd mieszkał?
 — Tak, pani, ale kurs miałem za daleki.
 — Ode mnie bliski; ale czy sobie pan nasz dom upodoba? Żyjemy skromnie, ale teraz taka drożyzna, mniej dwustu brać nie mogę i we dwóch panowie mieć będą jeden pokój. Całe utrzymanie, opranie, światło, usługa.
 Józef, siedzący na brzegu krzesełka, uśmiechnął się wesoło.
 — Bardzo mało wymagam i niewiele chyba pani sprawię kłopotu — odparł uprzejmie — chciałbym zaraz się sprowadzić; a oto zadatek. Będę punktualnym.
 — Ależ wierzę, wierzę. Panowie może obiadek przyjmą?... Zaraz będzie! Proszę, panie Michale.
 — Dziękuję; w domu na mnie czekają.
 — Ja zaś po manatki ruszę, aby wieczór mieć swobodny. Uszanowanie łaskawej pani.