Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/111

 Wtem we drzwiach stanął Albuk, starszy młynarz, i oznajmił:
 — Proszą pana, kamienie nowe przywieźli z kolei; czy będziemy je jutro zakładali i kto zadyryguje?
 Maric ręce zatarł.
 — Matka! — krzyknął do żony. — Chodź tutaj! Albuk przyszedł
 Maricowa wytknęła głowę.
 — A co tam?
 — Wedle kamieni, proszę pani. Trza je już zaciągać.
 — Dobrze. Jutro najmij ludzi!
 Młynarz wyszedł. Za nim stary służący zatarł skwapliwie wilgotną plamę butów na niepokalanej podłodze i biały odcisk pleców na uszaku.
 — Janie! Trzeba ci jutro dopilnować tej roboty. To nie fraszka! — rzekła pani Joanna.
 — O, nie fraszka! Ale ja nie mam czasu na kantor i na techniczne zajęcie! — odparł zawzięty stary, uśmiechając się mściwie.
 Pani Joanna zatrzasnęła drzwi. Po dość długiej chwili wróciła i rzuciła na stół przed Józefem plik banknotów.
 — Masz! Jedź po Piotrusia! — zawołała, piorunując męża wzrokiem.
 Józef policzył sumę.
 — Jeszcze mój procent, ciociu! — rzekł spokojnie.
 W ponurem milczeniu po chwili przyniosła i tę resztę.