Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/114

 Mieścina to była fabryczna, psina dymu, swędu, węgla, huku motorów, gwizdów sygnałowych i ludzi, snujących się za interesem.
 W zajeździe, gdy Józef się przebrał i przy wieczerzy jął się rozpytywać o młyny Spechta, starsza kelnerka przyjrzała mu się uważnie i zagadnęła:
 — Może pan brat pana Reniego?
 — No, dlaczego?
 — Ano, bo pan go coś niecoś przypomina. Ach, co to za człowiek!
 Zaśmiała się, zakrywając się fartuszkiem.
 — Znajomy wam? Co? — badał.
 — Ojej! — odparła wymownie.
 Poszeptała z towarzyszkami i chichot ogarnął wszystkie.
 — No — pomyślał Józef, — znajomości ma szerokie; nie powiem, aby w zbytnio wysokiej tylko sferze. W każdym razie odszukać go nietrudno. Sławę ma!
 Spożył prędko wieczerzę i chciał wychodzić, gdy gospodarz do niego przystąpił.
 — Pan daruje! — rzekł, uśmiechając się lubo, przyczem był uderzająco podobny do pełni miesiąca. — Te dziewczęta prawią, że pan jest bratem pana Piotra Reni. Może to być prawdą?
 — Najrzetelniejszą!
 — O, je! Mam u pana Piotra należność!