Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/119

wadzisz, odchodzę, ale wrócę z żandarmami. Co to za żarty? — wybuchnął.
 — O! A com ja winna? Pan Piotr mi przykazał tak robić.
 — Ze mną?
 — Nie z panem, ale z każdym, co do niego interes ma. Oho, żebym inaczej czyniła, toby on nigdy chwili spokojnej nie miał! Znam ja was, lichwiarze, z waszymi żandarmami! To i co? Sprowadzaj sobie ich pan!
 Wzięła się w boki wyzywająco.
 — Ależ ja nie jestem lichwiarz, ale brat jego rodzony; mam pilny interes.
 — Naprawdę? Nie zmyśla pan? Proszę dać bilet wizytowy.
 — Zostawiłem w zajeździe; ale gdyby kawałek papieru, skreślę parę słów.
 — To ja papieru przyniosę.
 Nareszcie kartka osiągnęła skutek.
 Piotruś wpadł z serwetą w ręku prosto w objęcia brata.
 — Co się stało? Żenisz się może? Mam ci drużbować? — spytał uszczęśliwiony.
 — Zdaje mi się, że to ty właśnie o tem zamyślasz. Ładne urządzasz awantury! No, zbieraj się, chodźmy do mego zajazdu. Mam bardzo mało czasu, a wiele do zrobienia.