Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/121

 — Wygodny proceder, niema co! No, i zabawiłeś się do syta?
 — Dobrze było! — potwierdził Piotruś z lubym uśmiechem i dosadnym ruchem.
 — Więc możebyś znowu się trochę ustatkował i wrócił na łono rodziny?
 — A dobrze! Bo wiesz, nawet mi już bardzo głupie myśli zaczęły do głowy zazierać! Myślałem się żenić z którą z Kraftówien, ale nie mogłem się stanowczo na jedną zdecydować i dlatego jeszcze to w zawieszeniu.
 — A gdzie te dawne ideały?
 — Dawne? Które?
 — Jeśli ty nie pamiętasz, to skądże ja mam wiedzieć?
 — Pewnie! Hin ist hin!
 — Właśnie! Więc trzeba raz stąd wyjechać!
 — Ja sam czuję, że marnieję w tej dziurze. Ale jak wyjechać? A długi?
 — Podyktuj mi je.
 — Oho, zaraz! Dość miałem kłopotu tych dobrodziejów naciągnąć! Jeszcze mam ich pamiętać i wspominać! Niech oni mnie teraz pilnują!
 — Bredzisz! No, tak mniej więcej, ile i komu jesteś winien?
 — Ano, temu grubasowi, ot z tej budy, i temu drugiemu z pod Łabędzia, ogrodnikowi, złotnikowi, szewcowi Tustowi z rynku, co pieniędzmi handluje, i już!
 — A ile?