Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/129

 — Dziękuję pani! A jam tak rozstanie odcierpiał, jak ciężką chorobę.
 — Przywiózł pan brata?
 — Tak. — I zaczął opowiadać niektóre komiczne epizody wyprawy.
 Śmiała się szczerze.
 — Przyprowadź go nam pan!
 — Dziękuję! Nie omieszkam, bo chłopak musi mieć czasami rozrywkę. Jak wiadomo, młyn ciotki nie jest miejscem nawet znośnem dla młodego. A on skazany na żywot tam.
 — A pan?
 — Ja go nie chcę. Cóżbym robił? Na mnie adwokatura czeka. Zresztą, bylebym kursy skończył... uczynię z sobą, co będzie żądała moja wybrana.
 Umilkli na chwilę. Wyznanie ostateczne stanęło między nimi... On jeszcze rzec nie śmiał — ona się lękała, że urok pryśnie...
 Pierwsza też rozmowę podjęła o teatrze.
 Ach, ten teatr! Długo, bardzo długo, bo aż przez życie całe pamiętał Józef ów wieczór ze wszystkiemi szczegółami.
 Zwijał się od samego południa, jak w ukropie. Sprzedaż biletów, układ widowiska, umieszczenie muzyki, rachunki, oświetlenie sali, pretensje każdego aktora, rekwizyta, nieporozumienia — wszystko spoczywało na jego głowie.