Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/140

 — Ale skądeś, mistrzu?
 — Mówię ci: z drogi. Słońce do was wróciło, a ja z niem. Poznałem cię po charakterze melodji; a żeś mnie nie spostrzegł, chciałem do końca wysłuchać. Dokąd idziesz?
 — Ot, tak! Przed siebie.
 — Zupełnie jak ja. Pójdziemy razem.
 — I owszem. Z tobą choć od morza do morza!
 — No, to wróć po tornister i skrzypce!
 — A dobrze. Na długo?
 — Aż się nie znudzimy, lub ciebie jaki obowiązek nie odwoła! Bo pewnie to masz?
 — Na parę tygodni zatem!
 — Va bene! — odparł dziwaczny artysta, ruszając ramionami.
 Poczęli schodzić ku miastu. Łukasz zdjął kapelusz z uznojonego czoła i bujną swoją złotą czupryną wstrząsnął z fantazją.
 Miał tornister na plecach, na wierzchu jego skrzypce w pudełku, w ręce kij okuty, odzież i obuwie ze śladami dalekiej drogi.
 Szedł dzielnym krokiem wytrawnego piechura, uśmiechał się do uroczego krajobrazu.
 — Dla takiego widoku wrarto zdaleka przyjść! — rzekł, ręką wskazując; potem nagle zagadnął: — Grałeś pilnie przez ten czas?
 — Mało co — odparł Józef szczerze.