Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/156

 — I owszem, słucham pana — odparła, lekko ruszając ramionami.
 — Tutaj? — spytał.
 — A czemu nie! Czy to długi interes? W takim razie możemy przejść do ogródka.
 Poszła naprzód, coś nucąc skocznie.
 Weszła do altanki i zaraz się zajęła obłamywaniem suchych gałązek, najzupełniej obojętna.
 — Więc? — zagadnęła, gdy milczał.
 — Czym ja czem pani zawinił?
 — Mnie! Pan! Kiedy? Nie, w niczem!
 — Więc za co mnie pani karze?
 — Ja! Co panu się roi? Bardzo lubię pana.
 — Lubi pani? Odkądże to?
 — No, od początku!
 — Przepraszam, przed miesiącem nazywała to pani inaczej. Więc nie kocha mnie już pani, znać i pamiętać nie chce? Dlaczego?
 — Ach, Boże! Pan to bierze aż tak tragicznie. Nie wiedziałam, dlaczego kochałam pana: teraz nie wiem, dlaczego kocham drugiego.
 — Ach, więc to taka racja! Naturalnie, sprawę przegrałem. Dobrze, iż pani szczera! Nie rozumie pani doniosłości faktu, więc się nie wstydzi. I to Iwon mi panią odebrał! Wiem: już mnie ludzie poinformowali. On!...
 Urwał i uśmiechnął się gorzko.