Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/167

 Bezwiednie, w mian; zstępujących ciemności, zaczęli mówić o sobie, opowiadając wzajemnie życie swoje.
 Dowiedział się, że straciła w dzieciństwie oboje rodziców jednego dnia, w czasie cholery; że hodowała się wśród interesów, cyfr — bez towarzystwa. Potem była lat parę w klasztorze na pensji, a gdy wróciła, dziad jej zdał zarząd domu, rachunki — wiele roboty.
 Nie miała więc jakoby nigdy swobody i młodości, nie miała też przyjaciółek, ani krewnych. Wiedziała, że jest brzydka i bogata, więc postanowiła nigdy zamąż nie wychodzić.
 Mówiła to spokojnie i stanowczo, jak i resztę.
 Roześmiał się.
 — Miała pani zapewne częste propozycje?
 — Nie — odparła szczerze — dwie tylko, które dziadek załatwił. Nawet mi się osobiście nie oświadczali.
 — A gdy przyjdzie ten, którego pani kocha?
 — Nie przyjdzie! — zaprzeczyła stanowczo.
 — No, a gdyby? — śmiał się dalej.
 — Poszłabym za nim z przeświadczeniem, że będę bardzo nieszczęśliwą — rzekła cicho.
 Józef wstał i podrzucił parę szczap na ogień.
 — Niech mi teraz pan co o sobie opowie — poprosiła nieśmiało.
 Wówczas on mówić zaczął. Ojciec był utopistą i zbankrutował wskutek niepraktyczności. Nad życie żonę kochał i, straciwszy ją nagle — umarła z zapalenia