Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/17

 — Od sumy, legowanej przez nieboszczkę Adolfową Reni. Weksel solidarny.
 — Aa... — zawahała się sekundę. — No, kiedy inaczej nie można... obiecać mu procent.
 — Piąty.
 — Naturalnie, na te ciężkie czasy.
 — On chcę dziesiąty, albo kapitał.
 — Co? On? Bój się Boga, to warjat! Pięć, i ani grosza więcej.
 — Ja też nie obstaję przy procencie. Wiem, że wujostwu ciężko tyle płacić. Przyjmę kapitał.
 — Żeby prześwistać, jak Piotruś, z dziewkami i szulerami. Nie dam! Włócz mnie po sądach!
 — Dobrze, ciociu! — odparł Józef, kierując się ku drzwiom.
 Małżonkowie spojrzeli po sobie. Firmą byli dawną, znaną z rzetelności, nigdy nie protestowano ich podpisów. Obudziła się w nich ambicja kupiecka.
 — Józef, poczekaj-no! — zawołała pani Joanna.
 Wrócił trochę schmurzony.
 — Gdzież się wynosisz?
 — Do profesorowej Ogickiej.
 — Pi, pi! Takie zbytki! Miałbyś gdzieindziej o połowę taniej i nasbyś nie potrzebował tak krwawo krzywdzić. Ja ci wyszukam inne mieszkanie, dopomogę po matczynemu.
 — Dziękuję, ciotko, ale dałem już słowe.