Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/173

 — Słusznie mówisz. Józefowi zostaw pamiątkę! Ten nie zmarnuje i wdzięczny ci będzie.
 — Sam nie wiem, zobaczę! — wymijająco odparł sknera.
 — Ile masz kapitału?
 — Kapitału! Bój się Boga! Myślałby kto, że krocie. At, jaki tysiąc, dwa.
 — Trzymasz przy sobie, w kasie?
 — Są w domu, dobrze schowane. Krwawy to trud.
 — Dałbyś mnie w depozyt tymczasem.
 — Ej, naco! Jak trochę się poprawię, przyjdę do ciebie, napiszemy testament. Poco się śpieszyć? Będzie czas na to! A tobie dobrze się powodzi?
 Zwrócił na inny tor rozmowę, a gdy Maltas znowu o testamencie wspominał, zamknął oczy, umilkł, udawał, że zasypia.
 Dal mu więc pokój i cicho wyślizgnął się z pokoju, pocieszając się myślą, że przecież pomyślnie sprawę zagaił.
 W salonie już zastał panią Joannę posiloną i swobodną. Komenderowała po swojemu i wymyślała sierocie, sumienia i wstydu pozbawionej.
 Nawał roboty i bezład, powstały wskutek ubycia dwóch pracowników, zajmował jej umysł i krzepił. W gruncie rzeczy bardziej oburzoną była na męża, że śmiał w taki kłopotliwy dzień rozchorować się, niż zmartwioną i niespokojną.