Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/177

stękać głucho. Na to wsunął się Józef. Przeczuł w swojej delikatności, że ją zająć trzeba, ocucić.
 — Wysłałem depeszę, ciociu, — rzekł — i przyszedłem się zapytać, czy zawiadomić sierotę.
 Użył najskuteczniejszego sposobu. Pani Joanna ocknęła się, spojrzała po dawnemu.
 — Sierotę? Przyczynę jego śmierci? Za nic! Ona dla nas nie istnieje.
 — Jak ciocia każe — odparł.
 Orzeźwiło ją to słowo. Było echem władzy. Wstała, otarła twarz i wyszła.
 Dom cały pełen był obcych ludzi i nieporządku.
 Piotruś w salonie opróżnionym ustawił katafalk i już wśród świec i krzewów leżał Maric sztywny, woskowo-żółty, z podwiązaną brodą i złożonemi rękami, tak niepodobny do siebie w odzieży czarnej i nowej, w pozycji uroczystej, że służba z młyna stawała zdumiona, szeroko roztwierając oczy i zapominając pacierza.
 Zresztą dom cały był do siebie niepodobny, zburzony, zabłocony, wyziębły.
 Stary lokaj chodził z pokoju do pokoju, jak widmo, wytrącony też z dwudziestoletniej tradycji cichości i porządku, nic nie robiąc, tylko patrząc na posadzki brudne, na sprzęty z miejsca ruszone i wzdychając z jękiem.