Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/178

 Zresztą brak kobiecego starania i zajęcia wszędy się czuć dawał.
 Pani Joanna oprzytomniała zupełnie.
 Poklęczala chwilę u zwłok, potem zabrała się do czynienia porządku.
 Ludzi niepotrzebnych odesłała do roboty, dom kazała sprzątnąć, rozmówiła się z kucharką, posłała po żałobę dla siebie i chłopców, a wreszcie zamknęła na klucz mieszkanie mężowskie i klucz ten zatrzymała przy sobie.
 Potem wydała rozporządzenie, kogo prosić na pogrzeb, i zaraz poszła do spiżarni, piwnicy, obór i stajen.
 Tylko kasę zostawiła przy Józefie i nawet nie spytała o koszt żaden.
 Nazajutrz zjawił się Maltas. Chwilę zabawił u zwłok, wpatrzony w oblicze starego kolegi.
 Podbródek mu się trząsł i oczy z poza szkieł okularów mrugały wzruszone.
 Potem, pożegnawszy się, spytał Piotrusia o brata i ruszył do kantoru, gdzie chłopak u biurka coś pisał.
 — No i cóż! — zapytał z progu. — Testament?
 — Nic nie wiem! — odparł Józef obojętnie.
 — Znaleźli pieniądze?
 — I tego nie wiem. Mam tyle niecierpiącego zwłoki zajęcia. Nie pomyślałam o tem.
 — Zdaje mi się, że przegraliśmy! — mruknął stary markotnie. — Moja wina... Trzeba było lepiej pil-