Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/186

 Zaśmiał się i wypił duszkiem piwo.
 — A prawda! Rozhukałem się temi czasy. Czas nie czeka, trzeba korzystać. Cóż z tobą?
 — Ano... jestem narzeczonym! — odparł Michał ze smutnym uśmiechem.
 — Tam do licha! Z kimże to? — zdumiał się Józef.
 — Matka wynalazła, oświadczyła się, umówiła i po Wielkiej nocy ślub.
 — A ty się zgodziłeś?
 Michał znów się uśmiechnął smutno.
 — Mój drogi, zmarnowałem lat wiele, goniąc cień. Gdybym na drodze tej pozostał, straciłbym siły, młodość, energję, wreszcie cześć i szacunek dla samego siebie. Człowiek o tyle wart, o ile działa, tworzy i służy drugim, nie tym, którym chce, ale tym, którym powinien. Więc i ja powinienem! Szczęścia nikt mieć nie może, dlatego, że i dać nie jest w stanie. Może tylko wypełnić obowiązek. Może za to w nagrodę osiągnie spokój.
 — Myślisz, że tak być może! Więc się tobie nie dziwię. Za spokój można wiele ofiarować — odparł Józef zamyślony.
 — Ty do siebie tego nie stosuj! — przerwał Michał. — Tyś artysta. Masz naturę zbyt skomplikowaną, aby zaznać spokoju. Odczuwasz rzecz stokroć silniej.
 — Więc dlatego mam wyrzec się nawet starania o spokój. Cha! cha! Wybornyś!