Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/192

 — Nie, nie sen — odparł z uśmiechem i, zanim się obejrzała, otoczył ją ramieniem i pocałował blade usta.
 W głowie się jej zamąciło, pociemniało w oczach i spojrzała nań przez łzy.
 — A ja pana kochałam odrazu i starczy mi tej jednej miłości aż do grobu! Mój Boże, tak mi dobrze!
 Stali tak przytuleni do siebie, szepcąc u okna zasłoniętego firanką, gdy w pokoju obok rozległ się głos Maltasa.
 — Janie, gdzie panienka?
 — W jadalni — odparł lokaj.
 — Pan Reni wrócił?
 — Obiaduje właśnie.
 Gdy Maltas drzwi otworzył, Józef siedział u stołu i udawał, że je; Liza stała przy bufecie i udawała, że porządkuje srebro.
 Stary zlustrował położenie i skrzywił się, jakby pomyślał:
 — Jacyż oni przyzwoici! Czyż nigdy nie zejdę w chwilę taką, żeby błogosławić?
 Głośno zaś zawołał:
 — Bój się Boga, chłopcze! Gdzie się włóczysz po całych dniach? Ciotka na ciebie czeka od godziny. Liziu, czy rychło dostaniemy herbaty? Zaraz tutaj sprowadzę panią Joannę. Ginę z ciekawości, jaki ma do ciebie interes. Wyobraź sobie, śmie dowodzić, że po starym nic nie znalazła.