Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/193

 Wyszedł po chwili i wrócił z Maricową.
 Józef, który jej od pogrzebu nie widział, przeraził się zaszłą zmianą. Kobieta zdrowa i silna przed paru miesiącami, była teraz zwiędłą, osiwiałą, zgarbioną babką. Chłopaka żal zdjął na widok takiej ruiny. Żeby zażądała najcięższej rzeczy, uczyni jej zadość z pewnością.
 Pierwszy raz prawdziwie serdecznie ucałował jej rękę i podał krzesło.
 — Ciocia ma mi co do rozkazania? — spytał. — Może Piotruś?...
 — Nie. Piotruś w domu! Jeden on i ja stara — odparła z westchnieniem. — Jedz, Józiu, jedz! Poczekam, aż skończysz.
 — Jużem skończył i jestem na rozkazy.
 — Aleś ty ledwie tknął obiadu! — zawołał Maltas. — Możeś nie zdrów?
 — Zdrów jestem, jak ryba.
 — No, to gadajcie swe interesy! My wyjdziemy.
 — Nie, zostańcie! — rzekła Maricowa. — Nie mam do niego żadnego interesu, tylko prośbę.
 Stary uszy nastawił; Liza, rozmarzona, nie słyszała prawie.
 Pani Joanna spojrzała po nich. Oczy jej straciły dawną żywość i ostrość. Były wyblakłe, smutne, często osłupiałe.
 — Od mego nieszczęścia mało dni ubiegło, ale dla mnie lata. Popsuło się wszystko. Nie wiem, czy to ze