Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/205

Boże, jakżeś się zmienił, jeśli ci to wystarczy. Oho, zmierza tu twoja magnifika! Wynoszę się! Ale, czy mam trochę jeszcze pensji?
 — Do końca roku wybrałeś wszystko!
 — Nie może być! Pokaż konto!
 Józef się uśmiechnął.
 — Widziałeś je już wiele razy. Ileż ci dzisiaj potrzeba?
 — At, cokolwiek. Wybieramy się na wycieczkę czółnem z pochodniami. Trzeba będzie coś dać na muzykę i kolację. Skądże dasz?
 — Ze swoich. Jak wiesz, nie wydaję prawie nic.
 — Dziękuję ci! Chcesz, wystawię kwit. Oddam, gdy dostanę od ciotki.
 — Nie chcę kwitu. Baw się; dam ci zawsze, byleś długów nie zaciągał.
 — Ba, kto mi teraz pożyczy, gdy młyn do ciebie jednego należy.
 — De nécessité vertu! — żartobliwie powtórzył jego słowa Józef, dobywając pieniądze z kasy.
 Piotruś je prędko zgarnął i schował, bo w drzwiach stanęła właśnie pani Liza.
 — Jutro niedziela, — rzekł — biorę tedy urlop do poniedziałku, bo roboty nie będzie.
 — Zapewne — odparł Józef — magazyn pełny, zbyt prawie żaden. Niech maszyny wypoczną.
 — A może państwo jutro się gdzie wybiorą? — zagadnął chłopak kobietę.