Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/206

 — Jeśli Józio zechce, odwiedzimy może dziadka — odparła, patrząc na męża.
 — Dobrze, zawiozę cię tam, bo chcę także odwiedzić Michała.
 — Zatem do widzenia w poniedziałek! — zakończył Piotruś, cofając się do drzwi.
 — Nie zostanie pan na wieczerzy?
 — Dziękuję pani. Mam zajęcie na mieście!
 Gdy się drzwi za nim zaniknęły, Liza ruszyła ramionami.
 — To się nazywa zajęcie. Swawola, rozpusta, marnowanie czasu, grosza i zdrowia. I za co on hula?
 — To jego rzecz. Nam nic do tego, jak używa czasu wolnego. Swoje spełnia.
 — Bardzo licho! Ludzie mówią, że zwykle hulanki odsypia gdzieś w kącie, a młyn jest na Bożej opatrzności.
 — To są plotki, których ci nawet nie wypada słuchać.
 — A ty mu dajesz pieniądze na swawolę. Na nic niema, dla niego zawsze są.
 — Czym tobie kiedy odmówił?
 — To nie, bom nigdy nie prosiła. Mam swoje.
 Umilkł, zmrożony tą niedelikatnością.
 — Ja też nie twoje, ale swoje daję Piotrusiowi — rzekł po chwili z przykrością.
 — To też ich wkrótce zabraknie. Prędzej, niż mnie! — odparła z dumą niesmaczną. — Wtedy zdadzą