Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/209

 — Dziesięć funtów mięsa, siedem jaj, funt masła! Bój się Boga, to rozbój! Mnie oszukać nie potrafisz! Ukradłaś połowę. Sztufada była sucha i twarda, do leguminy dosyć trzy jaja! Co to? Myślisz, że się nie znam?
 Pani Joanna westchnęła głęboko.
 — Za naszego gospodarstwa nie bywało stagnacji. Ale też inny był porządek wszędzie. Mój Boże, nie daj mi dożyć końca!
 Józef odłożył gazetę, wstał i począł chodzić po pokoju.
 Poza kręgiem światła od wiszącej lampy było ciemno i ponuro. Sprzęty były ustawione symetrycznie, okna pozamykane, dalsze pokoje puste i głuche.
 Dom ten, w którym się nigdy nie śmiano, nie śpiewano, nie grano, miał wytłoczone na sobie piętno więzienia, grobu.
 Przybrał charakter ludzi, co w nim życie spędzili, przygniatał piersi, ziębił duszę.
 Młody człowiek przystanął wreszcie u okna i do szyby przyłożył czoło. Za tą szybą był świat, noc cudna jak marzenie, tylko już nie dla niego.
 Ruina, ruina, ruina! — odezwało się w nim szyderskiem echem.
 Pani Liza monitowała zkolei służącą:
 — Takiej bielizny ja nie przyjmuję! Daję dosyć mydła, sody i krochmalu. Do czego podobne te koszule pana!