Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/213

z dołeczkami na twarzy, była obrazem szczęścia i zadowolenia z losu.
 Z za jej pleców wyglądała rozpromieniona twarz Michała.
 Pan doktór (tak stało na blasze u drzwi) porwał w objęcia przyjaciela.
 — A witajże, witaj! Trudno cię zdobyć, zato nie łatwo uwolnię!
 Józef złożył życzenia pani domu, i eskortowany przez małżonków, znalazł się w saloniku. Towarzystwo było dobrze znajome, osób kilkanaście, rozbawionych i swobodnych.
 Zaczął się witać, przyjemnie rozgrzany sympatją, którą u każdego spotkał.
 Doszedłszy do kanapy, uczuł dziwny niepokój. Obok radczyni siedziała profesorowa.
 — A, witam pana, witam! — zawołała serdecznie. — Ładnie to zapominać przyjaciół!
 Pocałował jej rękę. Dziwnie mu ciepło było, lekko w sercu.
 — Nie zapomnę nigdy dobroci pani! — rzekł szczerze.
 — A gdzież twoja żona? Nie raczyła! — rzekła radczyni, witając go czule.
 — Kazała złożyć swoje uszanowanie i życzenia. Została u dziadka trochę niezdrowa.