Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/214

 — Co? Może ci można powinszować? — zawołała, śmiejąc się i mrugając domyślnie.
 Poczerwieniał okropnie.
 — Nie, kuzynko! Niczego mi nie można powinszować! — odparł.
 — Patrzcie go, jak się rumieni! A widziałeś mego wnuka?
 — Od chwili, kiedym go trzymał do chrztu, nie widziałem!
 — Musisz zobaczyć! Ale teraz śpi! No, wstąpże do ogródka, tam się młodzież bawi.
 — To już nie dla mnie! — uśmiechnął się.
 Ale już wpadła nań pani Michałowa i pociągnęła go za sobą na ganek.
 — Wie pan, myślimy trochę potańczyć wieczorem na murawie. Będzie wesoło! A teraz muszę poprosić panny Józefy, aby nam zaśpiewała.
 Pobladł. Zdala, na ławeczce, pod kasztanem, ujrzał Pepi i nagle ze zgrozą poczuł szalony, rozkoszny ból w sercu.
 — O, Boże! Więc to nieśmiertelne, jak piekło, jak niebo!
 Ale już wyrobiony był, hartowny w woli.
 Rozmawiając swobodnie, zbliżył się do niej.
 I ona go zdala spostrzegła i także nie zdradziła żadnego wrażenia.
 Skłonił się głęboko; podała mu rękę, obciągniętą