Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/216

 — Nie mam nut z sobą i nie umiem akompanjamentu! Doprawdy nie mogę.
 — Panie Józefie, pan zaakompanjujel — zaproponowała gospodyni.
 — Półtora roku nie dotykałem klawiszów!
 — No, to pan dotknie! Zróbcie mi tę przyjemność na wiązanie!
 — Ależ pan Reni nie potrafi bez nut zagrać! — odparła Pepi, śmiejąc się.
 — Pan Reni jest artystą... potrafi, jeśli zechce.
 — Potrafi pan? — spytała Pepi, mięknąc.
 — Jeśli piosnkę, którą znam i pamiętam, to może!
 — Ależ pamięta pan! Michaś mi opowiadał, że państwo dawniej zawsze śpiewali razem. A skrzypce pana gdzie?
 — To wszystko, pani, należy do historji. Za młodu niegdyś grywałem!
 — No, chodźcie, chodźcie do fortepianu tymczasem!
 — Służę pani!
 Usiadł do fortepianu i wziął parę akordów.
 — Co pani każe? — spytał.
 — Co pan pamięta.
 — Piosenki, które śpiewaliśmy, pamiętam wszystkie — odparł głucho.
 — A zatem tę! — wzięła parę akordów.
 Zrobiła się cisza. Michał spojrzał na nich. I jemu