Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/217

stanął w oczach obrazek ze studenckich czasów i on na chwilę zapomniał rzeczywistości.
 Pepi śpiewała „Kalinę.“ Znali ją wszyscy, a słuchali z przyjemnością. Głos dziewczyny zrazu drżał i łamał się, potem popłynął już czysty, pełen rozdzierającego, cichego żalu.
 Gdy się śpiew skończył, długo jeszcze słuchacze milczeli, a Józef, coraz ciszej biorąc akordy, zupełnie oderwany od otoczenia, łowił dalekie echa.
 — Jeszcze, jeszcze! — poczęto wołać.
 Teraz Reni nie czekał rozkazu. Swoich wspomnień słuchając, zaczął wtórować „Loreley.“
 I znowu śpiew popłynął, dla nich dwojga tak bardzo pamiętny.
 Gdy przebrzmiał, Pepi, nie patrząc nań, rzuciła:
 — Dosyć! — i odeszła prędko.
 On roztargniony, wstał i sięgał po kapelusz, szukając w tłumie gospodyni domu.
 Michał spostrzegł ten manewr i wpadł nań oburzony:
 — No, już to sobie wybij z głowy! Nie puszczę cię aż po kolacji. Pół roku nie byłeś i zbywasz, jak etykietalną wizytę! Tego mi nie zrobisz!
 — Wiesz, Michasiu, jakem rad u was zabawić, ale Liza na mnie czeka u dziadka. Obiecałem wrócić rychło.
 — Ach, Boże mój... wielka rzecz! Poślij kartkę, że zostaniesz! Cóż ona za niańkę cię ma? Pracujesz