Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/218

jak wół... jeśli masz być zdrów, musisz się rozerwać. Czekaj, ja kartkę wyślę, żem cię zatrzymał, i basta!
 Do prośby przyłączyła się pani domu.
 Reni ustąpić musiał i został.
 Niepostrzeżenie czas upływał. Ani się obejrzał, jak wieczór nadszedł, w ogródku zapalono chińskie latarnie, ktoś ze starszych zagrał do tańca.
 Na żwirowej ulicy ułożył się kontredans, wśród śmiechu, żartów i szczerej ochoty; pod kasztanem zapalono bengalskie ognie, starsi przypatrywali się zabawie wesołej młodzi.
 Józef zbliżył się do profesorowej i rozmawiali o wspólnych znajomych i życia zmianach; pytała go życzliwie, jak mu się powodzi, opowiadała o swoich kolejach, pociechach, troskach.
 W przerwie tańca Pepi spoczęła przy matce, wachlując się, zgrzana, podniecona.
 — Na takiej arenie zwykły walc jest niemożliwy! — rzekła. — Powolnego zaś nikt z panów nie umie!
 Podniósł na nią oczy zamyślone, smutne.
 — Ja umiem... jeśli pani pozwoli sobie służyć...
 — I owszem. Lubię bardzo tego walca.
 Spiesznie naciągnął rękawiczki i wprowadził ją w koło tańczących.
 — Zgóry proszę o wybaczenie niezręczności — rzekł — ale oto od półtora roku nie tańczyłem.
 — Nie uważam — odparła z uśmiechem.