Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/227

 Spojrzała nań.
 — Tak, pani. Ojciec mój był samobójcą. Gdy stracił, co kochał, a zapomnieć nie mógł, kulą rozbił to serce, okropnie pamiętne. Swoje serce mnie przekazał w spadku, a teraz i moje tak boli... tak pamięta. I jemu się podobny spokój należy.
 Wskazał kamień grobowy.
 Wzdrygnęła się przerażona.
 — Panie Józefie! Niech mnie pan tego nie mówi!
 — Tylko pani. Komuż innemu? Będzie pani wiedziała, żem dobrze zapamiętał.
 Objął rękami głowę i dodał gorzko:
 — Zanadto dobrze!
 Delikatnie położyła rękę na jego głowie i milczała.
 Długo tak trwali w ciszy. Wreszcie Reni oczy podniósł.
 Po licach Pepi płynęły ciche łzy.
 I znowu nie powiedzieli słowa, zapatrzeni na groby, wsłuchani w swe pamiątki.
 — Żeby pan wtedy dał mi się opamiętać — szepnęła wreszcie.
 — Tak — odparł cicho. — Postąpiłem jak szaleniec, w rozpaczy strasznej po sponiewieranem wielkiem uczuciu. Com ja za mękę przeszedł! Mściłem się na tem sercu, że czuło i łkało, gdym ja ustami plwał i szydził. Mściłem się brutalnie, ohydnie, a wreszcie zabiłem się doreszty. I doprawdy, mniej mnie boli nędza obecna, niż