Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/229

 — Za wielkie było szczęście! O, będę ja do śmierci za nie panią błogosławił!
 I tak ukołysani ciszą i spokojem na tej ziemi umarłych, gdzie nic nie dochodziło z ludzkich czynności i rozdźwięku, wysnuwali złote nici swych wspólnych pamiątek, ze czcią mówiąc, ze smutkiem łagodnym i poważnym, oboje wzruszeni jak w świątyni.
 Mówili, jak o czemś umarłem tylko docześnie, a nieśmiertelnem i duchowo wyszlachetnionem. Wokoło nich groby kwitły, słońce złociło drzewa i zapach kwiecia lip przejmował powietrze. Monotonnie pszczoły brzęczały.
 Wreszcie i oni umilkli i siedzieli ręka w ręce, jakby spoczywając po wielkim trudzie.
 Pepi pierwsza pomyślała o rozstaniu.
 — Odchodzi już pani? — spytał żałośnie.
 — Muszę wracać do domu!
 — Ach, żeby już nie wrócić! — rzekł rozpacznie. — Kiedyż panią zobaczę?
 — Proszę nas odwiedzić.
 Machinalnie zerwała kilka kwiatków lipowych, wyprostowała się, obejrzała z żalem i dodała:
 — To wszystko być nie powinno. Będzie odnowieniem bólu tylko. Ale dziękuję panu!
 Uśmiechnęła się smutna i podała mu kwiaty.
 — Niech pan pamięta, że one z cmentarza.