Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/24

 Grał, zasłuchany w ciszę. Może słyszał szelest skrzydeł gołębich, uderzających o spiż dzwonów, i szmer cieni wstępujących, i szept obiegających promieni, bo skrzypce miały delikatne tony, i rzewne skargi, i tajemne drżenia.
 I czuć było, że chłopak i narzędzie to znają się oddawna, a kochają serdecznie.
 Grał tak, aż dzień zgasł zupełnie, a na krajobraz ten dziwaczny weszło drugie światło.
 Doliny uczyniły się błękitno-mgławe, brzegi i szczyty srebrne lub opalowe, a fara wystąpiła czarna na tle błękitu niebios, groźna, zolbrzymiała.
 Cisza stawała się coraz uroczystsza.
 Przerwały ją kroki na schodach i gwizdanie.
 Pies do drzwi poskoczył i drapał deski, skomląc.
 Józef skrzypce odłożył i uśmiechnął się radośnie.
 We drzwiach stanął człowiek wysoki, i zdejmując filcowy kapelusz z gęstwiny kędzierzawych, złotych włosów, zawołał:
 — Tuś mi, ptaszku! No, graj dalej! Co to było? Uf, zmęczyłem się!
 Aksamitną kurtkę zdjął z siebie i skrzypce, które niósł pod pachą, wyjął z obsłony; stanął obok Józefa i, wciągając świeże tchnienie nocy w nozdrza, zaczął tonów próbować.
 — Graj „Dzwony!“ — rzucił przez ramię. — Zaraz nam fara zawtóruje!