Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/256

 — Ano, dość wycierpiałem, czekając! — odparł chłopak, oddychając głęboko. — Gdy pomyślę, że jutro nie będę miał długów, o, jak mi lekko się czyni na sercu! Brr! To piekło!
 — Chodźmy! — dodał, biorąc klucz z rąk brata i otwierając drzwi.
 Pokój pozostał w takim stanie, w jakim był owej strasznej nocy.
 Czynił też przykre wrażenie nieładu.
 Posłanie było rozrzucone, na krześle codzienna odzież nieboszczki, na stoliku drobiazgi tualetowe; przez okno o pobitych szybach, które Józef naprędce kazał deskami zabić, wciskał się chłód nocy i deszcz.
 Sprzęty stały rozrzucone, stare, wytarte tyloletniem użyciem, zachowane przez nią z czcią niemal.
 Składały umeblowanie: dwie szafy, komoda, biurko, klęcznik, łóżko, parę krzeseł i odwieczna kanapa.
 Józef i Piotruś zatrzymali się w progu, zdjęci wspomnieniem i żalem; Liza i Maltas rozglądali się wkoło wzrokiem fiskalnych urzędników.
 — Pewnie są w biurku! — rzekł Maltas.
 Piotruś postąpił naprzód, spróbował szuflady.
 — Klucze trzymała pod poduszką! — zawołała Liza, sięgając po nie do pościeli.
 Piotruś drżącą ręką otworzył biurko, szufladę po szufladzie, przeglądając zawartość. Skupili się wkoło niego wszyscy, patrząc z rosnącym niepokojem. W biur-