Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/264

 — Dziadek mnie przytuli u siebie — zaczęła płakać. — Ja wiem, że jestem niczem dla ciebie! Rad mię będziesz się pozbyć. Umyślnie dla tego chcesz się wyprzedać. Zbierzesz pieniądze i uciekniesz!
 — To ty przecie nie chcesz dzielić mej doli! — odparł gorzko.
 — Dlaczegóż się masz wyprzedawać? — pytał Maltas, przerywając na nowo wybuchającej Lizie.
 — Dlatego, że mam do zapłacenia długi Piotrusia i swoje. Myli się pan, twierdząc, żem nic nie robił przez ten czas... od jego śmierci. Porozumiałem się z jego wierzycielami. Nie zostanie mi nic, tylko dobre imię i pamięć biedaka czysta. Dlatego wszystko sprzedać muszę.
 — Masz już kupca?
 — Nie, ale mieć go będę, bo punkt świetny.
 — To ja nabędę! — rzekł stary, nadymając się.
 — Jak się panu podoba. Mnie wszystko jedno.
 — Ileż to cenisz?
 — Trzydzieści tysięcy. Oto rachunek.
 Maltas i Liza pochylili się nad papierem.
 — Boże, Boże! — jęknęła Liza. — Tyle zmarnowanych pieniędzy! I naco, poco? Za co płacić?
 — Aha, prawda! Szlachecka krew szumi! — zaśmiał się Maltas brutalnie. — A potem do mieszczan po ratunek się idzie! Cha! cha!
 — Myli się pan. Ratunku i łaski jeszcze, dzięki Bogu,