Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/29

 — Mistrzu, to mrzonka! — przerwał Józef. — Pragnienia być muszą! Zawody ma każdy!
 — Pragnij, ale tego, co cię wyzwala: swobody, zdrowia, ograniczenia potrzeb.
 — Kochania! — wtrącił słuchający.
 — To kwestja zawodów. I mojej recepty część druga. Owszem, kochaj Boga, ale Go o nic nie proś, bo dał więcej, niż podziwu stanie w tobie; kochance nie mów: „kochaj mnie“, druhowi nie mów: „pomóż mi“, uczniowi nie mów: „pójdź ze mną“, krewnemu nie mów: „pamiętaj o mnie!“ Nic, nic! Bo kochanie urządzone jest jak waga w ormiańskiej kramicy. Kto kupić chce, ten się oszuka; kto sprzedaje, ten oszuka. To towar ni do handlu, ni do zmiany. Masz go, to przy sobie trzymaj. Kto Bogu się z prośbami narzuca, ten ślepy jest i głuchy; kto ludzi o zrównanie rachunków swych wydatków prosi, ten szaleńcem, co swe należności pisze na fali. Masz, zapamiętaj!
 Odgarnął włosy z czoła i ręką pogardliwie machnął, jakby dodawał w myśli:
 — Ja darowałem.
 — Wiesz, radbym usłyszeć opowieść twego kochania — rzekł Józef nieśmiało.
 — O wiele ciekawsze będzie ci własne — odparł artysta niedbale, rozrzucając hamak do spoczynku.
 — Ale! — obejrzał się. — Zapomniałem o Druhu.