Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/48

siedział za figiel uliczny, zagrożony wydaleniem — w przededniu zwichnięcia karjery.
 We śnie był mocarzem potężnym!
 Zbudził się nazajutrz głodny, z bolącemi bokami. Spojrzał: stróż mu przyniósł chleb i wodę; profesorowa zapomniała obietnicy i nikt z kolegów go nie poratował.
 Poczuł się nagle małym, biednym, bez wsparcia — i widmo utraty stanowiska wypełzło ohydne w myśli.
 Z rękami wsuniętemi we włosy przesiedział parę godzin, bijąc się z myślami.
 Wreszcie otrząsnął się, wstał, zjadł chleb, wypił wodę i zaczął gwizdać.
 — No i cóż! Zginąć trzeba, to trzeba! — zamruczał.
 Nie zawahał się w postanowieniu milczenia ani na sekundę.
 Dzień ten jednakże był dłuższy i cięższy do przebycia. Zamożniejsi przekupywali stróża, dostawali książki i papierosy; dla niego, biednego, cerber był nieubłaganym.
 Izba duszna była i ciasna. Józef chodził po niej aż do zawrotu w głowie, potem klął, to śpiewał naprzemian; na drugą noc snu mu już nie starczyło. Coraz czarniejsze opadały go myśli. Nad ranem dostał gorączki i dreszczów.
 Trzeciego dnia nie wstał z zydla i chleba nie wziął do ust; wieczorem był już zupełnie chory. Stróż poszedł z raportem do rektora.