Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/62

 — Już nigdzie więcej niema pieniędzy!
 Rozejrzał się wkoło — wzrok jego padł na rzeźbiony, piękny klęcznik, pamiątkę po matce Józefa. Pani Joanna odmawiała na nim codzień koronkę do Przemienienia Pańskiego, stękając z głębi duszy.
 Szufladka w nim była. Maric spróbował otworzyć — na klucz była zamknięta.
 Cierpliwie przebrał kluczyki, zanim natrafił na właściwy.
 Nagle rzucił się naprzód, twarz tam zagłębił — stłumiony okrzyk wydarł mu się z gardła:
 — A, kłamca! Zdradza mnie! Ukrywa się! Wiarołomna!
 I oto z szufladki dobył na światło skarbonkę groszową, glinianą, zupełnie nową. Potrząsnął — fala krwi nabiegła w jego wpadłe policzki.
 — Żółte! — wyszeptał z pieszczotą w głosie.
 Ostrożnie napowrót odstawił, przełknąwszy raz po raz przybywającą ślinę. Odurzony był.
 — Nikomu wierzyć nie można! — zamruczał. — Niema sakramentu! Ona ma przede mną tajemnicę! To koniec świata!
 Szufladę zamknął, klucze znowu do pantofla wsunął, i stojąc u okna, skąd młyn widział, rozmyślał.
 — Ile ona ich ma? Gdzie reszta? Czy więcej, niż u niego? He, he, he! I on też. Hm, tego... tamtego! He, he, he!