Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/71

 — Pan wrócił? — spytała lokaja.
 — Wrócił, wrócił; ale chory leży.
 — Chory?... Zobaczymy! — mruknęła, wpadając jak furja do pokoju męża.
 — Nędzniku! — krzyknęła. — Niegodziwcze! Kłamco!
 Maric tak był zagrzebany w stosy pierzyn, że tylko z jego istoty był widzialny kwast od szlafmycy, i ani drgnął na ten wybuch.
 Stanęła nad nim i perorowała dalej:
 — To ja się zamęczam pracą, a ty hulasz! Ja tajemnic nie mam przed tobą, a ty spiski knujesz! Okradasz mnie, oszukujesz! Ha, ty jesteś... ty jesteś potwór!
 Maric w dalszym ciągu leżał jak drewno.
 — Gdzie pieniądze? Słyszysz! Nie udawaj! Upiłeś się, bezwstydny, i śmiesz się wylegać! Dalej! Rusz się! Gadaj zaraz! Gdzie pieniądze? Muszę je schować, zanim cię do reszty opęta ten stary awanturnik! Ja cię nauczę w afery się bawić! No, dosyć tego! Zawołam doktora na twój rachunek. Obejdziesz się potem bez tabaki!
 Maric nagle się zaruszał. Z pod pierzyny wyjrzała część twarzy wzburzonej i ręka, którą machał w powietrzu, jakby zmorę od siebie odpychał.
 Coś zabełkotał niewyraźnie.
 — Gdzie pieniądze? — pytała uparcie.