Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/72

 — W klęczniku, w skarbonce! — wyszeptał. — I jeszcze gdzieindziej! — dodał, jakby usypiając.
 Pani Joanna nagle straciła mowę.
 Wytrzeszczyła oczy, otworzyła usta i zapomniała, z czem i poco przyszła.
 Obróciła się i majestatycznie opuściła pokój.
 Była jak ogłuszona. Stanęła na środku jadalni; nie wiedziała, co się stało, ani co ma robić dalej. Spodziewała się raczej skończenia świata, niż tego!
 Nagle młody, swawolny śmiech ocucił ją. To Piotruś już się zapoznał z sierotą i pomagał jej przestawiać doniczki w oknie. Śmiech był rzeczą tak nadzwyczajną we młynie, że pani Joanna natychmiast odzyskała władzę nad zmysłami i przypomniała sobie drugą dzisiejszą klęskę.
 — Piotruś! — zawołała ostro.
 Chłopak przestał żartować z dziewczynką i ruszył na wezwanie, bez pośpiechu, nucąc przez zęby. Wyglądało to prawie na gwizdanie.
 — Pocoś tutaj przybył?
 Chłopak stanął przed nią z rękami w kieszeniach kusej kurtki i nie odpowiedział, aż strofy dokończył.
 — Poco? Ano, to do cioci decyzji — odparł wreszcie.
 — Jakto? Ja pytam: skąd się wziąłeś? Wypędzili ciebie stamtąd?
 — Eh! Bardzo byłem lubiany. Płacz był, gdym odjeżdżał... Ale cóż! Nauczyłem się wszystkiego, no