Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/76

 Drugiego dnia pod wieczór zjawił się Józef w magazynie, gdzie Maricowa właśnie przyjmowała zboże.
 — Czy ciocia nie widziała dzisiaj Piotrusia? — spytał niespokojnie.
 — Dzięki Bogu, nie!
 — Aj, to źle! — stęknął strapiony.
 — Cóż to, zatęskniłeś po nim?
 — Nie, ale boję się, że coś mu się zdarzyło! Onegdaj był u mnie zrozpaczony!
 — To dobrze; ma, na co zasłużył!
 — Tak, ale my możemy jego zgubę wziąć na sumienie. On się już opamiętał i myślę, że zacznie pracować. Mnie jednego ma na świecie, muszę mu pomóc!
 — Jakże to?
 — Wynalazłem mu posadę z kaucją niewielką. Jeden mój tysiąc wezmę od cioci w tym celu.
 — Nie dam — rzekła twardo.
 — Zastawię weksel w takim razie. Bratu kawałek chleba dać muszę.
 — Głupcze, odpłaci on tobie ślicznie!
 — Nie potrzebuję odpłaty. To mój obowiązek. Teraz rzecz się zmienia. Piotruś zginął. Ot, dola!
 Ręką machnął i nasuwając czapkę na oczy, dla ukrycia może łez, wyszedł.
 Ciotka wybiegła za nim.
 — Słuchaj-no! To zguba; ale kiedy go znajdziesz, to przyślij tutaj! Cóż robić! Niech siedzi u mnie