Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/88

okazuje się jej bratem... zasłona spada. Jakże pan chcesz, aby pan Gustaw grał i śpiewał?
 — Jakże pani chce, abym był o panią zazdrosny.
 — Ach, toć przecie komedja! A zresztą czemu nie może pan być o mnie zazdrosny? — rzuciła nagle z zalotnem spojrzeniem.
 Przechyliła się nieco w tył, uśmiechnęła, zatrzymała sekundę na nim wzrok.
 — Ładnie umieją patrzeć pana oczy — rzekła, odwracając się, i zaraz dodała: — przynieś pan swe skrzypce, zagramy cokolwiek. Tak dzisiaj nudno.
 Już minęło zajęcie teatrem. Coś nowego przyszło na myśl.
 Posłuszny przyniósł instrument; ona rozłożyła nuty i zaczęli grać.
 Musiało w tej muzyce tego dnia być coś osobliwego, bo profesorowa i Ludka przestały szyć, Pepi podniosła głowę, jakby odpędzała tę siłę, którą on jej narzucał; ale dźwięki upajały ją, drżały usta, przymykały się źrenice w upojeniu, falowała pierś mocno.
 — Można dla gry pana popełnić szaleństwo! — szepnęła. — Nerwy pan targa! Dosyć!
 — Szaleństwa nie chcę, tylko serca — odparł równie cicho, opuszczając smyczek.
 — Brawo! Brawo! — zaklaskała w dłonie profesorowa, a Ludka zaszemrała: — O Boże!