Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/93

 Rozgorzała dłoń w uścisku chłopaka, nerwowo uśmiechały się usta.
 I nagle ze swawolą zalotną otarła się o jego ramię, zakryła oczy.
 — Wie pan, czemu was kochać nie warto? Bo każdy z was ma dla tysiąca kobiet takiż uśmiech, takież spojrzenie, takież uczucia! Nie warto słuchać i wierzyć.
 — Nieprawda! — poważnie zaprzeczył Józef. — Ten tylko takim jest, kto jedynej pani swej nie znalazł. Kto taką posiada, nikogo więcej nie widzi, niczego nie pożąda poza nią.
 — Do czasu, aż go znudzi — odparła poważnie.
 — Nieprawda! — powtórzył z mocą.
 — Zobaczymy! Wracajmy tymczasem! Skompromituję się z panem!
 Pomknęła naprzód, coś nucąc... Na brzegu, gdy odpinała łyżwy, on poskoczył po swe książki i dogonił ją.
 — Czy pan myślał o teatrze? Chciałabym czytanie ułożyć w niedzielę. Święta za trzy tygodnie.
 — Owszem. Mogę dzisiaj jeszcze pójść do radczyni, rozmówić się co do panny Maltas. Jeżeli przedstawienie odbędzie się u państwa, będzie pani zmuszona złożyć jej wizytę i osobiście zaprosić.
 — Brr, to wcale niezabawne!
 — Czemu?
 — Nie wiem. Wygląda jak mydło. Coś mnie od niej odpycha.