Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/97

wypadało. Maltasowie tylko marzyli o zawiązaniu znajomości; panna Liza marzy o towarzystwie i zabawie; stary ma w mieszkaniu salę z kolumnami, jakby stworzoną na teatr, nadzwyczaj jest uprzejmy i szczodry.
 Wezwano Józefa do narady, zdano na jego barki urządzenie sali, akcesorja, reżyserję — wszystkie ciężkie obowiązki.
 — Ależ, Pepi! — upomniała spokojnie matka. — Jeszcze nie znamy Maltasów!
 — Ach, to jutro złożymy im wizytę!
 — No, i aktorowie jeszcze nie zawiadomieni — wtrąciła rozsądna Ludka.
 — Także! Jest się o co kłopotać! Każę im grać i basta!
 Radczyni, zajadająca chciwie ciastka i cukierki, spojrzała błagalnie.
 — Mego Michasia weźcie za suflera! Niech się biedak zabawi!
 — Ależ naturalnie! Ja bez pana Michała żyć nie umiem! — zaśmiała się Pepi.
 — Dziękuję, moja droga, dziękuję! On jest stały twój przyjaciel.
 — Złoty chłopak! — z zapałem rzekła Pepi.
 Józef głowę spuścił, przygryzł wargi i umilkł.
 Raziły go żarty podobne.
 Po chwili wstał i wyszedł.
 W jadalni dogoniła go Pepi.