Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/98

 — Niech pan jednocześnie z nami będzie jutro u Maltasów... dla mojej przyjemności!
 — Będę, jeśli pani każe — odparł.
 — I nie grymasić, nie!
 Wsunęła mu rękę w gęste włosy i targnęła zlekka.
 — Co za czupryna rozkoszna! — szepnęła żartobliwie i już była znowu w salonie przy radczyni.
 — Mój skarbie! — wyszemrał Józef, wiodąc za nią rozkochane oczy.
 Nazajutrz bardzo rano wyszedł. Parę godzin miał wolnych i był to termin właśnie otrzymania od ciotki kwartalnego procentu. Zarazem chciał brata odwiedzić.
 Kurs mu się wydał bardzo krótki, tak był myślami o swem kochaniu zajęty. Wstąpił do mieszkania; długo dzwonił, nareszcie stary lokaj mu otworzył; nie puszczając z rąk klamki, mrukliwie rzekł:
 — Niema państwa!
 — A brat mój jest?
 — Wyjechał wczoraj na parę dni na Śląsk.
 — A państwo gdzie?
 — Bo ja wiem! Niema... i tyle.
 Chłopak ramionami ruszył. Udał się do kantoru. Znalazł drzwi także zamknięte, we młynie nie było też nikogo z gospodarzy; w magazynie, jak gil z mrozu czerwona, była tylko sierota.
 — Wujostwa niema? Wyjechali? — spytał.
 — O, nie! Pized chwilą oboje poszli na śniadanie.