Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/101

dnych, ale na twoim urzędzie nie darowuję trzech rzeczy: kłamstwa, nieścisłości i oszustwa. To ci zapowiadam!
 — Tylko tyle! To dzięki Bogu! — odparł Dyzma z całą pewnością siebie.
 — Zadatek możesz zabrać. Kiedyż staniesz na służbę?
 — Pojutrze, jeśli pan pozwoli.
 — Dobrze. Napisz tu swoje imię i nazwisko!
 Spojrzał na papier.
 — Dyzma. Jest takie imię? Nazwisko twoje brzmi z niemiecka. Może pochodzicie z Prus?
 — Nie. Chyba przed wiekami.
 — To się pokaże po twym charakterze.
 — Matka moja była Niemką — rzekł chłopak.
 — Taak!... Dlatego tak dobrze mówisz po niemiecku. Więc możeś protestant?
 — Nie, Matka przyjęła katolicyzm.
 — Aha, a pochodziła sama skąd?
 Dyzma zawahał się. Przykro mu było przyznać się do pokrewieństwa z Fustem.
 — Nie wiem, skąd była rodzina matki! — odparł wymijająco.
 Brück nie nalegał. Zapalił cygaro i rozsiadł się wygodnie w fotelu.
 — Mogę się już oddalić? — spytał Dyzma.
 — Chcesz wracać do Holendrów na noc? Ileż to mil?
 — Dwie.
 — Przyszedłeś piechotą.
 — Tak.
 — Ano, to głodny być musisz. Zaczekaj!
 Pocisnął dzwonek i rzekł do wchodzącego lokaja:
 — Podawać obiad.
 Dyzma był rzetelnie głodny, ale pomyślał, że nie wypada mu nadużywać uprzejmości nowego chlebodawcy, więc jął się tłómaczyć i wymawiać.
 — To, mój chłopcze, fałszywe ceregiele! — odparł Brück. — W twoim wieku bywałem głodny jak wilk cztery razy na dobę, potrąciwszy godziny snu. Z twej twarzy tryska zdrowie i wesołość. Tacy dobrze