Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/107

czekając na ciebie. Będzie prowadził roboty techniczne w Lipowcu. W jego fabryce bierze pan Brück machiny. Teraz zabawi tylko parę dni i wraca. Zabierze z sobą Franka.
 Zdziwiła się, że chłopak wbrew swej naturze nie ucieszył się gorąco z tej dobrej wieści. Słuchał zapatrzony w ziemię, i bąknął tylko:
 — Ano... to się składa.
 — Jeszcze mam jedną wielką nowinę! — rzekła, sięgając do kieszeni. — Otrzymałam list od mojej ciotecznej siostry z Krakowa.
 — Od tej zakonnicy?
 — Tak. Pisze mi, że przyjmie Elżunię do pensjonatu bezpłatnie.
 — Elżunię! Nie będziemy mieli dzieciaka! — zawołał.
 — Jak zechcesz — odparła poważnie, podając mu list.
 Przeczytał go przy lampce i długo patrzał na litery, jakby ich się uczył na pamięć. Wreszcie westchnął głęboko, list złożył.
 — Musimy się rozstać! — rzekł żałośnie.
 — To była też moja myśl! — potwierdziła staruszka. — Elżunia nie powinna tu zostać i nie powinna tu wrócić, aż dojrzeje zupełnie.
 Ton uroczysty zastanowił Dyzmę.
 — Dlaczego?
 — Bo nikt z nas nie ma siły nad nią. Zanadto ją kochamy, a ona będzie bardzo piękna i jest nadzwyczaj wrażliwa. To zapamiętaj, i gdybym rychło umarła, ty jej stamtąd nie zabieraj. Świat i ludzie będą jej zgubą.
 Umilkła chwilę i znowu zaczęła:
 — W liście były pieniądze dla nas na drogę. W przyszłym tygodniu odwiozę ją do Krakowa.
 — Tak prędko! — westchnął, ale nie śmiał protestować.
 Osunął się znowu do kolan babki i umilkł. Ona położyła ręce na jego czole.
 — Co ci? — spytała. — Głowa ci plonie jak w gorączce, i wróciłeś tak późno.