Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/108

 — Miałem wrócić rano, ale uciekłem, żeby z babunię pomówić. Ilem ja przeżył w tym dniu! Czym ja marzył pierwej, czy marzę teraz? Brück mnie przyjął jak syna, rozmawiał jak z równym, ugościł przy swym stole. Jeszczem ja takiego świata nigdy nie znał... Wyszedłem z niego...
 Umilkł, zawahał się i dodał:
 — Ale ten świat może moim zostać napowrót. Dziwnie mi tam było swojsko.
 — Jaki świat, dziecko?
 — Ten wielki, potężny, piękny!
 — Skądże wiesz, jaki on? Widziałeś go tylko, a nie poznałeś. Każdy świat jest piękny lub nędzny, to zależy od ludzi.
 — Ale na szczycie będąc, dalej się widzi, więcej zdziałać można. Na szczyt się idzie odwagą i zdolnością, czynem dobrym i zasługą.
 — Najwyższy szczyt jest ten, na który się — wznosi, depcąc samego siebie.
 — Babuniu, czyż jedno nie może być z drugiem?
 — Może, ale nie dla ciebie.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, żeś postawiony na innej drodze. Co ci się roi?... Powiedz!
 — Mnie się nic nie roi, ale widzę przed sobą drogę, karjerę, przyszłość.
 — Mówże wyraźniej! Słucham cię i nie rozumiem.
 — Brück daje mi świetną posadę.
 — Posada to nie droga.
 — Będę u niego miał łaskę i uznanie.
 — Łaska to nie karjera.
 — Dosłużę się stanowiska i pozycji.
 — Stanowisko i pozycja to nie przyszłość, to tylko doczesność.
 Dyzma zerwał się i przeszedł się parę razy po pokoju.
 — Babunia mnie nie rozumie — szepnął.
 — Ale ty mnie rozumiesz.
 Zapanowało milczenie. Nagle chłopak stanął.