Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/112

 — A widzisz. Znałeś mnie głodnym, teraz widzisz sytym. Złapałem przecie szczęście za rogi — i teraz niem kieruję. Tobie, widzę, ciężej idzie! No, aleś samouk. Takim trudno się czegoś dobić. Ale, ale, cóż porabiają twe skrupuły i dewocja? Wyrosłeś już z nich?
 — Słuchaj, Stachu, od tego wara! — rzekł chłopak, prostując się i brwi marszcząc.
 Olekszyc roześmiał się drwiąco.
 — Winszuję! — rzekł, ruszając ramionami.
 Rozmawiali głosem przyciszonym.
 — Możebyśmy przeszli się nieco? — zaproponował Dyzma.
 — I owszem. Spojrzę na waszą fabrykę. Wczoraj było już ciemno.
 — Dziękuję ci za książki do czytelni! — rzekł Kryszpin, gdy się znaleźli na drodze.
 — Widzisz, dogodziłem ci, stosownie do twych zaleceń: nic drastycznego i nic socjalnego.
 — Ja prawdopodobnie zostanę dyrektorem w Lipowcu, jeśli to będzie dobry interes — mówił dalej Olekszyc — będziemy się tedy widywali.
 — Cóż będzie z Frankiem? — spytał Dyzma.
 — Zabiorę go do Rygi i umieszczę w fabryce. Będzie miał kurs teoretyczny i praktyczny.
 — Ale to ciebie będzie kosztowało?
 — Bagatela! Nie lękam się o żaden koszt dla was. Jak będziesz miał, to zwrócisz.
 — A jeśli nie będę miał?
 — To jeszcze drożej wezmę. Będziesz mi obowiązany i będę mógł w potrzebie rachować na ciebie.
 — Co za potrzebę możesz mieć do mnie? Ja się losu nie spodziewam, ani go pragnę.
 — To nic. Lwu czasem i mysz potrzebna.
 Uśmiechnął się i rozejrzał po gmachach.
 — Stare to, ale solidne. Kto tu rządzi?...
 — Pasierb właściciela.
 — Twego wujaszka... Cóż on? Łaskaw na cię?
 — Nie uważam go za krewnego.
 — Hm, ale do spadku masz święte prawo.
 — Żadnego, matka się zrzekła.