Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/113

 — Oficjalnie?
 — Nie wiem, ale była to jej wola.
 — To głupio. Pieniądze i papieżowi potrzebne. Miałbyś siłę, mając środki.
 Dyzma obojętnie ramionami ruszył.
 — Będzie jeszcze o to sprawa! — mruknął Olekszyc ze złym uśmiechem, jakby wszelki niepokój i wzburzenie mętów ludzkości czyniło mu specjalną przyjemność.
 — Macie tu kogo zdolnego i wybitnego w fabryce? — zagadnął.
 — O wielu! — pochwycił Dyzma. — Kasjer Balcer, Skin buchalter, Werner tkacz, Turski magazynier, to są ludzie wielkiej zdolności i nieposzlakowanego charakteru.
 — Zanotuję to na wypadek, jeśli zostanę w Lipowcu.
 — Nie notuj! Ci ludzie nie opuszczą Holendrów.
 — Et, co ty rozumiesz! Pewnie cię już korci samemu szczęścia tam spróbować?
 Dyzma oblał się rumieńcem.
 — Prawda, chciałem — rzekł, podnosząc głowę. — Miałem tam zdobyć to, co ty nazywasz karjerą, alem się opamiętał, że życie zbyt krótkie, aby warto było poświęcać siły dla takiego celu. Tyle zachodu — dla śmierci!
 Olekszyc popatrzał na niego i spoważniał.
 — Wiesz — odparł — że ty mnie czasem zaciekawiasz, i myślę, czem jesteś: czy kretynem, czy manjakiem, czy filutem, pozującym na ascete? W każdym razie bawią mnie twe dziwolągi. Powiedz mi, czemu nie wstąpisz do seminarjum, jeśli szczerze myślisz to, co mówisz?
 — Alboż na świecie nie mogę być chrześcijaninem?
 — Jakto? Chrześcijaninem?
 — Wyznawcą i wykonawcą zasad wiary.
 — Ale i owszem, ale twoje zasady są z czasów pierwszych wieków. Przeflancuj się do historji!
 — Zasady moje nie ulegają wiekom. Obowiązują każdego i dzisiaj, równie jak wtedy.