Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/116

 — On mnie spytał, czy rana już zagojona, więc mu pokazałam ranę z pod chustki, kazał mi otulać się i nie bawić się na lodzie. Potem wziął jakieś papiery i wyszliśmy.
 Całej tej opowieści Dyzma słuchał ze śmiechem, Olekszyc bardzo poważnie.
 Na zakończenie Elżunia wspięła się na palce i pocałowała brata, a potem pofrunęła dalej w stronę, mieszkania Skinów.
 Młodzi ruszyli ku domowi i Olekszyc ozwał się:
 — Śliczna będzie twoja siostrzyczka, gdy dorośnie.
 — Śliczna! — radośnie uśmiechnął się Dyzma.
 — Ale twój dyrektor pierwej to spostrzegł, niż wszyscy. Wcześnie zaczyna konkury.
 — Elżunia bez ceremonji twierdzi, że go kocha.
 — I ty tego słuchasz? — oburzył się Olekszyc.
 — A cóż? Mam karać dziecko za to, że dziecko?
 — Nie wierz nigdy w dzieciństwo kobiety!
 — Czyś oszalał? To dopiero dziwolągi!
 — Wcale nie. Za rok, jeśli tego dziecka stąd nie usuniesz, będziesz miał skandal!
 — Jaki? Co ci się roi? Dzieciak myśli o swej gramatyce i historji, w domu opowiadam jej bajki, a Franek struże zabawki. Zresztą u nas nie bywało i nie będzie skandalów.
 — Mówię ci wyraźnie: dziecko stąd usuń, jeśli jej i sobie dobrze życzysz. Chcesz — wezmę i ją do Rygi. Mam tam znajomą przełożoną pensji. Proszę cię, oddaj mi Elżunię!
 Stanął i oparłszy ręce na ramionach Dyzmy, niecierpliwie czekał odpowiedzi.
 — Dziękuję ci, Stachu, ale babka inaczej postanowiła. Lada dzień zabiorą mi Elżunię. Odwiezie ją babka do Krakowa, do krewnej w klasztorze.
 Olekszyc odetchnął.
 — To dobrze. A gdy dorośnie i wróci, dasz mi ją! Obiecaj!
 — Jakże mogę nią rozporządzać? Niech ciebie wybierze, będę bardzo rad, ale niewolić nie będę. Moje