Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/129

 — Gdyby mię Rudolf zapewnił, że lokata na Lipowcu bezpieczna, tobym nie miała nic przeciw temu. Stary Brück nie jest przykry, a siostra niedługo będzie żyła. Będę tedy jedyną panią domu. To wygodne.
 — A Max? — uśmiechnął się Fust.
 — Max! — powtórzyła, ramiona wznosząc. — Ten mnie najmniej zajmuje. Będzie, jak każdy. Nie bawiłam się nigdy w uczucie, więc mi ten wzgląd obojętny. Potrafię każąc się szanować i uważać, o resztę nie dbam.
 Mężczyźni spojrzeli na nią. Fust jakby niemile dotknięty, Rudolf z krytyką zimną. Myślał, że ją zna, ale nie sądził, żeby doszła tej miary.
 Ona spokojnie haftowała serwetę, bardzo zajęta ściegiem i rysunkiem monogramu.
 Po chwili rzekła:
 — Jeżeli jednak postanowione będzie, że mam iść zamąż, powinniście myśleć wcześnie o gospodyni. Mój zarząd nie może przejść w najemne ręce.
 — Rudolf powinien się ożenić.
 — Nie chcę. Niech ojciec o tem nie myśli!
 Pannę Tony widocznie ucieszyło to. W myślach jej i zamiarach bezżeństwo brata było zdawna postanowione. Mówiła o zastępczyni dlatego właśnie, aby brak kobiecego starania w domu nie skłonił go do małżeństwa.
 — Sądzę, że Truda Scheller byłaby wam najstosowniejszą.
 — Truda! — skrzywił się Fust. — Nie lubię jej złośliwości i fałszu.
 — Ale gospodyni praktyczna i rozsądna. Ma wreszcie dobrą praktykę u ciotki Matyldy.
 — Zapewne, ale nikt jej tam nie będzie żałował.
 Tony ruszyła ramionami.
 — To będzie dobry jednakże nabytek. Ojciec zrobi, jak zechce. A ty jak myślisz, Rudi?
 — Mnie wszystko jedno, bylem miał w domu wygodę i spokój.
 — To będziesz miał.
 Złożyła robotę do koszyczka, systematycznie, powoli, i ozwała się po namyśle: