Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/13

 I wszystkie te stare twarze uśmiechały się życzliwie, a oczy były wilgotne.
 Przy herbacie zaczęto się nad tematem rozszerzać.
 — Niebożęta pewnie biedne i bez opieki, kiedy się Fust ich użalił.
 — Może drobiazg bezradny, słaby.
 — Może Ulmy ich nie przyjmą?
 — Jakże? Toć młody dawał dyspozycję.
 — A jakiż ten adres?
 — Szeroki Dunaj, nr. 4.
 — U! To wielka bieda! — westchnął Balcer, rodowity Warszawianin.
 — Co z niemi zrobią? — pytał każdy pokolei.
 Potem poczęto wspominać stare dzieje. Szlachetność i bezinteresowność Kryszpina, słodycz i dobroć panny Anusi Fustówny.
 Bryczka, zajeżdżająca po Skina, przerwała gawędę. Gospodarz się pożegnał i odjechał, a oni rozeszli się po domach, roznosząc po całej osadzie wieść niespodzianą, ciekawą, która rosła i zmieniała się, im dalej sięgała.
 Trzeciego dnia już całe Holendry o tem wiedziały, tak dalece, że aż do panny Tony doszedł rumor fabryczny.
 Szeptały o Kryszpinach jej dziewki i garderobiane, szeptały fabrykantki, którym co wieczór sprzedawała osobiście mleko, szeptali lokaje i kucharze.
 Pannę Tony zaniepokoiły te szepty, raziła radość i ciekawość tłumu. Wieczorem zainterpelowała brata, czytającego dzienniki w gabinecie.
 — Czy wiesz, że fabryka o niczem nie mówi, tylko o Kryszpinach?
 Rudolf ramionami wzruszył.
 — Cóż z tego?
 — Uważają ich za spadkobierców.
 — Niech sobie!...
 Panna Tony zbliżyła się jeszcze.
 — A jeżeli to stanie się prawdą? Fabryka ojca, a ojciec ich wujem.
 — Na fabryce jest dwakroć naszych i ojciec napisał testament.