Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/130

 — Ojciec w sumie posagu nie liczył kosztu wyprawy, nieprawdaż?
 — Nie, wyprawa extra.
 — Tak rachowałam, że mi ojciec za tyle lat służby nie poskąpi na szpilki.
 — Słusznieś to zrobiła. Wystarczy ci dziesięć tysięcy?
 — Rachowałam na piętnaście, ale mogę się ograniczyć — rzekła sucho.
 — No, no, niech będzie piętnaście! — roześmiał się Fust.
 — Ojciec mi je da do rąk?
 — Maturalnie. Alboż wiem, czego ci trzeba?
 — Dziękuję ojcu!
 Twarz jej na chwilę poweselała. Postawiła swój koszyczek na zwykłem miejscu, nakręciła zegar i pożegnała ich na noc.
 Gdy zostali sami, długi czas nie odzywali się, każdy swe myśli dla siebie chowając. Wreszcie Fust nie wytrzymał:
 — Cenną jest nasza Tony jako wspólniczka! Umie rachować i jasno traktuje interes. Jednakże nie chciałbym jej mieć za żonę. — A ja owszem! — odparł spokojnie Rudolf. — Jako gospodyni domu jest wzorowa i można na niej polegać.
 — Dlatego się snadź nie żenisz, bo podobnej wśród kobiet trudno znaleźć! Niepospolita!
 Lokaj ukazał się we drzwiach i rzeki:
 — Pan Kryszpin prosi o parę słów rozmowy z panem dyrektorem. Przeprasza za niewłaściwą porę, ale do jutra czekać nie może.
 — Może wejść! — odparł Rudolf.
 Oczy Fusta spoczęły z przyjemnością i zajęciem na smukłej i prostej postaci młodzieńca, który się stawił u progu.
 Przez te dwa lata wyrósł na mężczyznę i był pięknym w całej krasie młodości. Złote włosy kręciły mu się nad jasnem czołem, ciemne oczy nabrały jeszcze więcej wyrazu i myśli, a zachowały słoneczną przejrzystość i wesele. Lekki cień zarostu ocieniał wargi,