Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/132

 — Obiecywała być ładną. Masz może przy sobie fotografię?
 — Mam!
 Sięgnął do kieszeni i z wytartego pugilaresu dobył kopertę.
 Fust wyjął fotografję, z którą razem wysunął się i upadł na dywan splot złotych włosów.
 Rudolf się schylił i podniósł je. Były jak jedwab w dotknięciu.
 Stary fabrykant popatrzał na wizerunek i dziwnie mu się zrobiło. To śliczne dziecko z marzącemi oczyma było obrazem jego siostry; z latami rosło podobieństwo do złudzenia. Popatrzał i odłożył po chwili. Zkoiei Rudolf spojrzał i mimowoli szepnął do siebie:
 — Prachtvoll!
 Wsunął ją napowrót do koperty i dołączył starannie złoty pukiel.
 — Zmieniła się bardzo! — rzekł, zwracając Dyzmie.
 — Pan jej życie uratował! — szepnął chłopak serdecznie.
 — At, taki frazes! Przeznaczone jej było żyć — odparł. — A bratu twemu jak się powodzi?
 — W szkole technicznej pracuje. Za dwa lata skończy, jeśli wyżej nie pójdzie.
 — Czemuż nie ma iść wyżej?
 — To zależy od Olekszvca. Na jego koszt się kształci. Może on go potrzebować do roboty.
 — Olekszyc, ten technik z Lipowca?
 — Tak. Ulitował się nad chłopcem i daje mu na naukę. Jabym nie mógł!
 — Zapewne; jeśli pozostaniesz całe życie pomocnikiem mechanika, nic nie zbierzesz! — rzekł Rudolf.
 — Takem już się urodził bez ochoty zbierania — odparł chłopak z lekceważącym uśmiechem.
 — Za wiele się zajmujesz innymi! — mruknął dyrektor.
 Ruchliwa twarz Dyzmy wyraziła niepokój.
 — Czy pan ma mi co do zarzucenia?
 — No, nie, tymczasem! Jeśli wpływu swego nie zechcesz używać przeciw władzy...