Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/14

 — Cóż z tego? Może napisać nowy...
 — Nie napisze. Kryszpinów ja dopilnuję.
 — Pilnuj-że, bo ja się boję!
 Rudolf powtórnie ramionami wzruszył. Nie kochał on siostry, jak nie kochał nikogo, ale interesów jej pilnował jak własnych; ufała mu bezgranicznie.
 Rozmowę przerwało wejście Fusta.
 Tony podała mu natychmiast fajkę i piwo. Rudolf przysunął gazety. Wieczorne te godziny spędzali zwykle razem. Mężczyźni rozmawiali o interesach i cyfrach, dziewczyna szyła, słuchając uważnie.
 Rzadko się wtrącała do rozmowy, ale cyfry rozumiała doskonale, stan interesów fabryki umiała na pamięć.
 Praca i cyfry zajmowały jej życie, trzeźwość i proza stanowiła treść istoty. Była boginią tego ogniska domowego, w którem chłód panował; bogini nie miała skrzydeł u ramion, ni aureoli nad piękną głową młodzieńczą.
 Gwarzyli tak z godzinę, gdy lokaj drzwi otworzył i oznajmił:
 — Skin powrócił z Warszawy.
 Fust się wyprostował i poczerwieniał, panna Tony obejrzała się żywo. Rudolf spokojnie gazetę odłożył i rzekł:
 — Powiedz, że idę zaraz do kantoru!
 — Może tutaj raczej? — mruknął Fust.
 Rudolf zaprzeczył głową.
 — Kantor teraz pusty, będzie tam najswobodniej.
 — Więc chodźmy! — odsapnął Fust, jakby po zmęczeniu.
 — Pójdę i ja — rzekła Tony, mimowoli niespokojna i bardzo ciekawa.
 Noc była ciemna i do kantoru kroków kilkaset. Szli prędko, nic do siebie nie mówiąc. Pomimo spóźnionej pory i deszczu, snuły się po drodze ciemne postacie, usuwając się śpiesznie na widok właścicieli.
 Kierowali się wszyscy jednakże w stronę kantoru, który się w tej chwili oświetlał. Bryka, którą wożono towary, stała przed gankiem, a na pół drogi znalażł się Skin i powitał z uszanowaniem właścicieli.